Vandaag hebben we een vol programma gehad. Allereerst zijn we begonnen met een autorit. Tijdens de rit zijn we uitgestapt bij een adembenemend uitkijkpunt over bij de ‘Rift Valley’. Helaas konden we hier vanwege het strakke program maar kort stilstaan. Maar Cor is iemand die het ultieme uit de tijd wil halen en waagde dus zijn leven voor de perfecte foto. We hebben sinds vandaag een echte aap in ons midden. De komende dagen gaan we dit mooie punt vast nog een keer bezoeken.
Het eerste stoppunt was de Singore Girls Secondary School. Deze school biedt onderdak aan maar liefst 600 meiden. Dit terwijl er eigenlijk maar ruimte is voor 200 meiden. Er zijn dan ook slaapzalen waar men met 100 kinderen in een zaal slaapt. De meisjes blijven er 3 maanden en gaan dan 1 maand naar huis. Sommigen komen van heel ver, van Bombassa tot aan de omgeving waar de Masai leven. De school heeft een eigen farmhouse. Het is bijzonder om te zien hoe gedisciplineerd de kinderen zijn. Cor heeft een kwartier lang les kunnen geven in een klas van 45 leerlingen. De leraar was er nog niet dus wat tekenles konden ze wel gebruiken. In koor zeggen ze je na en soms viel er ook een doodse stilte…
Na het bezoek aan de school zijn we naar een renbaan gegaan als referentie voor ons eigen gebied. De renbaan lag prachtig op een helling, waardoor een natuurlijke tribune ontstaat aan de ene kant. En aan de andere kant een ver uitzicht. De omgeving is aangekleed als een park met verschillende bomen. Ook de bebouwing is mooi in het landschap gepast maar staat jammer genoeg bijna helemaal leeg. Enkele kinderen komen nog langs met hun broodtrommeltje die van school naar huis liepen. Ze staan je aan te staren alsof je van een andere planeet komt, ze voelen aan de haren van je arm en doen je na als je zaadjes opraapt. (Helaas deden ze het jongleren nog niet na).
Aan de overkant van de renbaan zagen we een gebouw met een nette tuin rondom. We hebben daar een kijkje genomen en toen bleek dat het een centraal melk-ophaalcentrum betrof. Op dit punt wordt melk uit de omgeving samengebracht, gekookt en vervolgens door mannetjes op brommers naar Heine en Verre gereden. Vaak herken je door de grote hoeveelheid melkbussen de chauffeur niet eens meer. Dit centrale melkpunt wordt door de overheid gefinancierd, we mochten hier dan ook geen foto’s van maken.
Na deze inspirerende omgevingen zijn we in sneltreinvaart over landweggetjes naar het projectgebied gereden. De mensen die achterin de auto zaten moesten oppassen hun hoofd niet te stoten aan het dak als we weer over een van de zovele gaten in de weg reden. Aangekomen op het projectgebied zijn we verder gegaan met het inventariseren van het gebied. Tijdens het tekenen worden we door elke passant nagekeken en aangesproken. Het zijn zeer gastvrije mensen.
Een van die mensen was Pieter. Hij woont in een klein, traditioneel huisje gemaakt van stro en leem. Van hem kregen we een rondleiding door zijn trots, zijn moestuin. Hij gaf ons heerlijke vruchten, waarvan we vermoeden dat het een soort Mispels waren en stelde ons voor aan zijn vrouw. We hebben een uur bij hem gezeten en moesten toen helaas vertrekken omdat er voor ons gekookt was. We hebben trouwens een eigen kokkin die een ochtend- middag- en avondmaaltijd voor ons bereidt. Om stropers tegen te houden hebben we ’s nachts een bewaker voor ons huisje zitten. Hij zit een hele nacht te kijken naar een klein houtvuurtje, echt op zijn Keniaans dus. We hebben nu wel weer genoeg getypt, dus hier houden we het bij, morgen meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten